Początkowo interesował go tylko zysk, z czasem wzięły w nim górę uczucia. Wiedział, co będzie z Żydami, którzy zostaną stąd wywiezieni. Zaczął ich ratować – przeżyło dzięki niemu 1100 Żydów. To historia prawdziwa.
Światu opowiedział ją amerykański Żyd, słynny reżyser Stefen Spilberg, który za „Listę Schindlera” dostał siedem „Oskarów” amerykańskiej Akademii Filmowej. Nie ma lepszej rekomendacji.

Pierwszym miejscem, jakie widzą na ogół turyści prowadzeni przez krakowskich przewodników, jest zaułek, który zagrał w filmie. Oddaje w pełni klimat dawnego Kazimierza z ciasną zabudową, z galeriami na piętrze, malowniczymi schodami. Potem po drodze są synagogi i... knajpki, które powstają na Kazimierzu jak grzyby po deszczu. Zajmują partery kamienic, w których były dawniej na ogół warsztaty rzemieślnicze i sklepy.

- W tych knajpkach jest niezwykła atmosfera - mówi Elżbieta Tomczyk-Miczka z Małopolskiej Organizacji Turystycznej. - W tle płynie żydowska muzyka, półmrok rozświetlają świece, a o dawnych mieszkańcach Kazimierza przypomina szereg starych przedmiotów, jakie zdobią te restauracje, na przykład piec z żydowską gwiazdą. Taki piec – dziś unikat - stoi w restauracji „W składzie towarów różnych Chajima Kohana”.

Latem po uliczkach Kazimierza snują się turyści z całego świata. Czasami do rana. W oknach restauracji migają świece. Niczym świece pamięci. Ale to jest świat żywych. Choć większości ich dawnych mieszkańców już nie ma, skończyli życie w tragicznych okolicznościach, tutaj pamięta o nich każdy kamień. I ludzie, którzy dziś tu mieszkają oraz turyści, którzy wędrują śladami dawnych mieszkańców. A to forma życia.
(mp)